Kawa zasługuje na pieśni pochwalne, stawiam ją na pierwszym miejscu ze wszystkich (bezalkoholowych) napojów świata. Po prostu jest kawa a potem długo, długo, długo nic. Pobudza, nastraja, otwiera mi oczy. Nie da się ze mną rozmawiać rano gdy nie wypiję kawy, raz – bo sama nie chcę, dwa – bo Wy byście tego nie chcieli.

Pijam od zawsze. Najchętniej – tzw. zalewajkę tudzież fusiarę. Ewentualnie lurę (obowiązkowo rano w Polsce). Nie odmówię kawy z maszyny – zwłaszcza gdy maszyna, barista i produkt są na poziomie. Najbardziej jednak lubię rytuał porannego, własnoręcznego mielenia ziaren w ręcznym młynku i przygotowywania sobie kawy samej. Ostatnio do zaszczytnego grona domowych sprzętów doszedł ekspres ale najbardziej cieszy me oczy zestaw zakupiony za marne grosze w tureckiej części Nikozji – jedynej, podzielonej stolicy świata.

Gdy usłyszałam opinię że wedle niektórych nie ma tu ponoć nic do zwiedzania wybuchłam gromkim śmiechem. Wewnętrznym – bo stałam na boso pośrodku meczetu. Owszem, jeśli jesteś turystą łakomym, wypieszczonych bulwarów i palm odwiedź cypryjskie Limassol. Jeśli masz gust, nosisz w sobie odrobinę ciekawości i kultury dla kultury sprawdź na własne oczy jak wygląda stolica w której Cypryjczycy mieszkają po jej południowej stronie, mając za sąsiadów Turków. Co ciekawe – wszyscy kawę pijają w ten sam sposób. Nikozja jest dla mnie piękniejsza po tej tureckiej stronie. Północną część od południowej oddzielają tzw. zielone linie i jest to strefa kontrolowana przez ONZ. Ludzi wielu, a patrząc na to, że w grudniu był niski sezon – aż nadto. Przebiwszy się przez morze podróbek w małych sklepikach wchodzimy na teren zadaszonego targu gdy z minaretu nagle rozbrzmiewa nawoływanie do modlitwy muezina. Ja w tym czasie klęczę wśród setek ozdobnych filiżanek demitasse i tygielków. W końcu decyduję się na swój komplet, a sprzedawczyni poleca mi przy okazji miejsce z którego do Polski mogę zabrać ze sobą tutejszą kawę – a tym samym kawałek wspomnień. Bo ja miejsca oznaczam wspomnieniami ale w postaci smaków i zapachów.

P. S. Szanujcie kawę. Do wyprodukowania garstki ziaren w sam raz na jej filiżankę należy zużyć w sumie 140 litrów wody. A ona odwdzięcza się poprawiając krążenie, uodparniając na działanie promieni słonecznych czy chorobę Parkinsona. Na świecie rocznie wypijamy jej 400 miliardów filiżanek, a statystyczny Polak zużywa w tym czasie 3 kilogramy kawy. Następnym razem zaparzcie jej więcej i użyjcie do podkręcenia smaku grzybów czy kasztanów jadalnych. Naprawdę warto.

Składniki

tygielek i demitasse – mój zestaw obliczony został na 60 ml czyli na jedną porcję

60 ml zimnej wody

płaska łyżka ekstremalnie zmielonej kawy

cukier – tu macie kilka opcji do wyboru, mianowicie bez cukru, z odrobiną, z dwoma lub czterema łyżeczkami

Ingredients

espresso cup (demitasse) and cezve

60 ml of cold water

1 tablespoon extra finely ground coffee (powder consistency)

sugar – 0, 1 or 2 teaspoons (remeber – you can choose „sade” which means no sugar, „az seker” which means little of sugar, „orta” – 2 teaspoons and it’s my favourite or even „sekerli” which means with 3-4 teaspoon)

Przepis

Tu zaczyna się zabawa. Do tygielka wsypujemy drobno zmieloną kawę, cukier, następnie wlewamy zimną wodę i stawiamy na małym ogniu. Należy pilnować mieszaniny, powinna ona „podnieść się” i pokryć pianą jednak nie zagotować. Wówczas zdejmujemy tygielek z ognia i zlewamy 1/3 płynu do filiżanki. Czynność powtarzamy jeszcze dwa razy nie mieszając. Pamiętajcie – kawa z mleczkiem to nie kawa po turecku! Smacznego.

Recipe

Fill the cezve with coffee and sugar, add water. Put the cezve on the heat source at low heat. Remove from heat when coffee foams. Pour 1/3 of your coffee in demitasse cup and put the cezve back on the heat source. Watch it closely because it’s easy to overboil. When it bubbles up near the rim of the cezve, lift it a few inches off the heat and turn the heat down to low. Replace a third time, and this time, remove completely from heat when the foam reaches the rim. Remember – stirring may ruin the foam!